گزارش حکمرانی در عمل 68: مجلس نمایندگان یا مجلس قانون گذاران؟

در جهت تخصصی تر شدن تصمیم گیری دو رویکرد وجود دارد، رویکرد اول توجه به «حضور نمایندگان متخصص» و رویکرد دوم « اصلاح فرآیندهای قانونگذاری» است. در این میزگرد علاوه بر گفتگو پیرامون کارکرد اصلی مجلس، به رویکرد دوم یعنی میزان اهمیت و الزامات اصلاح فرآیندی پرداخته شد.

سؤالات محوری جلسه:

تشریح بیانات سخنران:

در مورد سوال اول جناب آقای موسوی مثال هایی از انتظارات اشتباه مردم از نماینده مجلس آوردند و بیان داشتند شرایط به نحوی شده که بعضا افراد در حوزه های انتخابیه برای حل مشکلات جزئی همچون گرفتن چاه منزل یا رفتن به خواستگاری از نماینده شان انتظار دارند و این موضوع وقت نماینده را برای رسیدن به امور ملی محدود می کند.

جناب آقای قاضی زاده وظایف نماینده را «قانونگذاری» و «نظارت» دانستند و «نمایندگی» را شان یک نماینده و نه کارکرد وی معرفی نمودند. بر اساس این وظایف مردم برای فرد یک شان نمایندگی قائل میشوند و اتفاقا استفاده از ابزار های فوق در رسیدگی به امور محلی (با این شرایط کنونی) چیز مثبتی است. به طور کلی در کشور ما براساس قانون اساسی ۳ نهاد داریم که هر کدام یک مجلس متناظر دارد: ۱- نهاد رهبری – مجلس خبرگان  ۲- نهاد دولت – مجلس شورای اسلامی  ۳-نهاد اجرایی محلی- شورایاری ها

به همین دلیل مجلس می تواند رییس جمهور را استیضاح کند ولی یک فرماندار را نمی تواند.

درمورد سوال دوم سخنرانان اولویت را براساس قانون اساسی در این می دانستند که به جای آنکه نماینده طرح بدهد، لایحه از دولت بیاید. به همین دلیل اصلاح فرآیندهای ارائه طرح تخصصی دارای اولویت نیست. به طور کلی مجلس به معنای مجموع نمایندگان است و فرآیندها که برآمده از آیین نامه داخلی است توسط همین نمایندگان تعیین می شود، پس هیچ اصلاح فرآیندی نمی تواند بیرون از افراد صورت گیرد. لذا حالت ایده آل آن است که دولت لایحه بدهد و مجلس بگوید آری یا خیر. چراکه تخصص لازم برای قانونگذاری و قانون نویسی در اختیار مجلس نیست.

معرفی مهمان:

در این نشست میزبان جناب آقایان دکتر سیدامیرحسین قاضی زاده هاشمی عضو هیات رئیسه مجلس و دکتر سید فرید موسوی عضو کمیسیون اقتصادی مجلس شورای اسلامی بودیم.