درآمدی بر سازمان های عمومی نیمه مستقل-بخش دوم: ظرفیت پیاده سازی سازمان های عمومی نیمه مستقل در ایران

مقدمه:
همان‌‌‌‌‌‌‌طور که در گزارش اول منتشر شده توسط مرکز پژوهش­های مجلس با عنوان "مرور ادبیات و مطالعه تطبیقی سازمان­های عمومی نیمه­مستقل" اشاره گردید، از دهه 1980 به بعد هم‌زمان با توسعه رویکرد مدیریت دولتی نوین در سراسر جهان، دولت‌‌‌‌‌‌‌ها به دلایل مختلف از جمله اقتصادی نمودن خدمات دولت، بازیابی اعتماد عمومی و بهبود کیفیت خدمات به سمت تمرکززدایی قدرت سیاسی و واگذاری برخی از وظایف خود به انواع مختلف ساختارهای نهادی روی آوردند. در ایران نیز تحت‌تأثیر رویکرد مدیریت دولتی نوین در دهه 1380، بخشی از فعالیت‌‌‌‌‌‌‌های دولت به بخش خصوصی واگذار شده و رویکرد خصوصی‌‌‌‌‌‌‌سازی، موردتوجه بسیاری از دولتمردان قرار گرفت. اما آنچه در کشورهای دیگر علاوه بر واگذاری فعالیت‌‌‌‌‌‌‌ها به بخش خصوصی قابل‌مشاهده است، واگذاری برخی از فعالیت‌‌‌‌‌‌‌های دولت به سازمان‌‌‌‌‌‌‌های نیمه‌‌‌‌‌‌‌مستقل یا به‌اصطلاح آژانس‌‌‌‌‌‌‌ها است. باتوجه‌به روند روبه‌رشد شکل­گیری آژانس­ها در کشورهای مختلف جهان، در گزارش اول از این مجموعه گزارش، ادبیات نظری در حوزه سازمان­های نیمه مستقل مطالعه شده و تجربه ایجاد این سازمان­ها در سه کشور انگلستان، فرانسه و آمریکا مورد بررسی قرار گرفت.باتوجه ‌به مزایای حاصل از به‌کارگیری این مدل از سازمان­ها در کشورهای مختلف، این گزارش به دنبال پاسخ به این سؤالات است که آیا تا کنون سازمان­هایی مشابه با مدل آژانس در ایران ایجاد شده­اند؟ آیا ظرفیت قانونی مناسب برای پیاده­سازی این سازمان­ها در کشور وجود دارد؟به‌منظور پاسخ به سؤالات ذکر شده، در بخش اول این گزارش، انواع سازمان­های عمومی در ایران و ویژگی­های هر یک به‌دقت بررسی شده تا از این طریق بتوان میزان شباهت و تفاوت این سازمان­ها را با مدل آژانس بررسی نمود. در بخش دوم گزارش نیز قوانین و اسناد بالادستی به‌منظور بررسی ظرفیت پیاده­سازی سازمان­های عمومی نیمه مستقل در کشور مورد بررسی قرار گرفته است.

ادامه این گزارش را میتوانید از اینجا مطالعه کنید.