تحولات نظری مفهوم دولت و تجارب متعدد بین المللی از دولت های رفاه تا دولت های نئولیبرالی و یا توسعه ای، به ظهور و بروز مفهوم نوینی با عنوان “حکمرانی” منتج شده است که در آن ضمن تاکید بر جایگاه دولت به عنوان محور مرکزی نظام حکمرانی، حضور سایر ذی نفعان نظیر بازیگران بخش خصوصی و نهادهای مدنی در سطوح ملی و محلی نیز در فرآیند سیاست گذاری عمومی و کشورداری به رسمیت شناخته شده است. در جوامع امروزی دولت ها دیگر تنها بازیگران بلامنازع عرصه اداره امور عمومی نیستند و توزیع اقتدار عمومی از نهادهای رسمی به بخش خصوصی، نهادهای عمومی و بازیگران محلی و فراملی به رسمیت شناخته شده است، تنظیم گری از جمله مهم ترین ظرفیت های حکمرانی مدرن محسوب می گردد. و کاربردهای متنوع با هدف بهبود ابزارهای کاربردی می باشد.
متن کامل این نشریه از طریق لینک زیر قابلدسترسی است