بودجه دولت و خروج از رکود (بخش سوم)

در مطلب قبلی درباره بهترین روش افزایش درآمدهای دولت بحث کردیم. این مطلب ملاحظاتی در مورد نحوه مصرف کردن این منابع توسط دولت به شرح زیر بیان می‌دارد:

احتمالاً بخشی از این منابع در بخش جاری مصرف خواهد شد. هزینه‌های جاری ازآنجاکه درواقع مرتبط با وظایف حاکمیتی دولت و ارائه کالاها و خدمات عمومی هستند به‌عنوان زمینه‌ساز فعالیت بخش خصوصی حائز اهمیت هستند. لذا هزینه کرد در این حوزه باید همراه با افزایش کمیت و کیفیت کالاهای عمومی عرضه‌شده به بخش خصوصی باشد. لذا اگر این منابع فقط صرف افزایش حقوق و دستمزد یا افزایش هزینه‌های رفاهی شود سیاست مناسبی نخواهد بود.

بخش دیگری از این منابع صرف پروژه‌های عمرانی خواهد شد. در این رابطه باید توجه داشت که در حال حاضر چندین هزار طرح عمرانی به‌مثابه موجوداتی نیمه‌جان در کشور وجود دارند که همگی آن‌ها نیازمند تزریق منابع هستند. اما باید توجه داشت که بسیاری از این طرح‌ها بدون پشتوانه کارشناسی و باانگیزه‌های سیاسی تعریف‌شده‌اند. لذا تزریق منابع به آن‌ها صرفاً اثر موقتی سمت تقاضا خواهد داشت و هیچ‌گونه بازدهی اقتصادی یا حتی اجتماعی بر آن‌ها مترتب نخواهد بود. لازم است که از تزریق منابع به این‌گونه طرح‌ها پرهیز شود.

اما برخی دیگر از طرح‌ها مانند بسیاری از طرح‌های ریلی یا آزادراهی دارای بازدهی اجتماعی بوده و حتی با برخی کمک‌های دولتی بازدهی اقتصادی خواهند داشت. ازآنجاکه منابع دولت محدود است توصیه می‌شود که اجرای این طرح‌ها با کمک بخش خصوصی انجام شود. اما ازآنجاکه بسیاری از این طرح‌ها بدون کمک دولت بازدهی اقتصادی لازم را ندارند، بخشی از منابع دولتی برای اقتصادی سازی این طرح‌ها به کار گرفته شود. بدین ترتیب منابع دولتی نقش اهرمی برای جذب منابع بخش خصوصی را ایفا خواهد کرد.