به بهانه تصویب کلیات طرح صیانت از کاربران؛ (گفتمان پذیرش ابزارگرایانه، تصدی ­‌گری و انحصارطلبی)

تجربه شکست در سیاست ممنوعیت و مسدودسازی و نخستین تلاش­‌ها برای آزاد کردن ویدئو، با گفتمان «پذیرش ابزارگرایانه» همراه بود. در سال ۱۳۷۱ شورای‌عالی انقلاب فرهنگی، تولید فیلم‌‌های خوب و اخلاقی به‌ اندازه کافی را به‌­عنوان یک مقدمه لازم در راستای حرکت در جهت آزاد کردن ویدئو ذکر می‌کند. بدین‌­ترتیب، ویدئو به‌­عنوان رسانه‌­ای معرفی می‌شود که در صورت استفاده درست، می­‌توان با آن محتوای سالم را در اختیار مردم قرار داد و مفاهیم عمیق و دینی را نیز ترویج کرد. نتیجه آن که صدور مجوزها و ایجاد نهاد‌های دولتی مرتبط با آن در دستورکار قرار گرفت. اواخر سال ۱۳۷۱، شورای‌عالی انقلاب فرهنگی به‌ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مأموریت داد تا در آینده ضمن رفع ممنوعیت از فعالیت‌های ویدیویی هر چه زودتر اقدام به‌‌طراحی نظام اجرایی در تمامی حوزه‌‌های فعالیت­‌های سمعی و بصری بکند و آیین‌نامه‌‌های لازم را تهیه نماید. همچنین مقرر کرد که به‌ استثنای نوارها‌ و فیلم‌هایی که توسط صداوسیما وارد می‌شود، ورود برنامه‌‌های تصویری در قالب ویدیو و نظایر آن از خارج از کشور و همچنین تولید و تکثیر برنامه­‌های ویدئویی صرفاً با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صورت گیرد و فروش و اجاره نوار ویدئویی نیز تنها از طریق مراکزی انجام گیرد که از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز داشته باشند. بدین‌­ترتیب، نتیجه گفتمان «پذیرش ابزارگرایانه»، سیاست تصدی­ گری دولتی و انحصارطلبی بود و یک مصداق انحصارطلبی نیز در مؤسسه رسانه‌‌های تصویری برای توزیع فیلم شبکه خانگی نمود یافت که در سال ۱۳۷۲ تأسیس شد. این موسسه، وابسته به‌ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران بود و تا سال ۱۳۷۹ به‌ عنوان تنها شرکت مجاز توزیع فیلم در شبکه نمایش خانگی در ایران به‌­شمار می­‌رفت.
ادامه این گزارش را میتوانید از اینجا مطالعه کنید.