درباره مقاله
👤 *دکتر سید محمدصادق امامیان* عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و همبنیانگذار اندیشکده حکمرانی شریف
📃 نگاه ايرانی در قرن آسيايی
*ايران و هند، مسير ناهموار مفاهمه نخبگانی*
🔻 صف بلند تقاضاي پذيرش ايرانيان در سفارتخانههاي غربي، مقدمهسازي تحصيلات تكميلي در دانشگاههاي شمال امريكا و اروپا، دورنماي ماندن و اقامت (و البته برگشت براي عده كمتري) و روياي زيستن بر مدار سبكزندگي غربي، همگي نشانههايي از عدم باور به امكان قريبالوقوع دنيايي «غيرغرب- محور» براي جامعه نخبگان ايراني بودند.
🔻 آنچه غرب را بهرغم پيشرفتهاي اقتصادي و فناوري كشورهاي آسيايي، همچنان در جايگاهي بلامنازع قرار ميداد، در قالب مفهوم «قدرت نرم» جوزف ناي و شامل مفاهيمي چون قدرت اقناع و تاثير بر افكار عمومي مفهومبندي شده بود.
🔻 هند در جامعه نخبگاني ايران اما دهههاست كه جدي گرفته نشده است. فارغالتحصيلان و اساتيد دانشگاههاي برتر، صنايع فرهنگي و رسانهاي، احزاب و موثرين سياسي، و نهايتا انديشكدهها و مراكز مشاوره سياستي نوظهور كشور هيچگاه سوداي بدهبستان واقعي با هند را نداشتهاند. طنزتلخ ماجرا ايناست كه همه اين غربت نخبگاني در بستر قرابتي تاريخي- تمدني و خويشاوندي فرهنگي و سنتي اتفاق افتاده است.
🔻 اولين سياست پيشنهادي اين متن در دستوركار قرارگرفتن «توسعه تعاملات نهادي» موسسات نخبگاني ايران و هند است. پيشنهاد مشخص اين مجموعه، تمركز مركز تعاملات معاونت علمي و فناوري بر شكل دادن روابط برگزيدگاني از انديشكدهها و موسسات بخش خصوصي ايراني با طرفين هندي، مشروط بر تحقق اهداف سياستي مشخص در بازه زماني معين است.
🔻 از منظر طرف هندي، شاهبيت روابط ايران و هند در دو ابرپروژه «كريدور شمال- جنوب» و «بندر چابهار» خلاصه ميشود. اين در حالي استكه نهادهاي نخبگاني ايران كمترين ارتباط و احتمالا شناخت را از اين ابرپروژههاي راهبردي دارند.