اما و اگرهای تفکیک راه از وزارت راه و شهرسازی

روح الله هنرور، مدیر مرکز مطالعات دولت و بخش عمومی اندیشکده حکمرانی شریف در یادداشتی به مساله تفکیک وزارت راه و شهرسازی و ایجاد دو وزارت مستقل راه و ترابری و مسکن و شهرسازی پرداخته است که متن کامل آن از نظرتان می‌گذرد:

طرح «انتزاع بخش ساختمان و شهرسازی از وزارت راه و شهرسازی و تشکیل وزارت حمل‌ونقل و وزارت ساختمان، شهرسازی و آمایش سرزمین» که چندی پیش در مجلس مطرح و کلیات آن رد شد، بار دیگر مسئله ادغام ناموفق وزارتخانه‌های «راه و ترابری» و «مسکن و شهرسازی» در سال ۱۳۹۰ را مطرح ساخت.

مدعای اصلی امضاءکنندگان و مدافعان طرح این بود که مشکلات صنعت حمل‌ونقل و نابسامانی‌های بخش مسکن و شهرسازی ناشی از بزرگی و عدم یکپارچگی وزارت راه و شهرسازی است.

مخالفان طرح هم بر هزینه‌های تفکیک و نامناسب بودن زمان پیشنهاد آن (با توجه به معرفی کابینه جدید) تأکید داشتند و مدعی بودند که یک مدیر توانمند خواهد توانست وزارتخانه را به‌خوبی اداره کند و برنامه‌ها را به نتیجه برساند.

گذشته از اینکه این اظهارنظرها چقدر دقیق یا کارشناسی است، یک نقص کلیدی مباحثات این بود که هیچ تصوری درباره اینکه تفکیک باید چگونه صورت پذیرد و نتایج آن چه خواهد بود وجود نداشت.

به نظر می‌رسید در سمت موافقان باور این است که هرگونه تفکیکی به بهبود عملکرد وزارتخانه‌ها منجر خواهد شد و در سمت مخالفان باور این است که هیچ‌گونه اصلاح ساختاری نیاز نیست و همه آنچه لازم است یک مدیر توانمند است.