اسرائیل باری برای ایالات متحده است، نه یک دارایی

ایالات متحده امریکا بعد از کنار گذاشتن دکترین مونروئه سعی داشته است به تمامی موضوعات و مناطق جهان ورود کند. این بعد از پایان چنگ جهانی دوم بود که ایالات متحده با توجه به پیروزی در جنگ و در عین حال فاصله با منطقه بحران توانسته بود موفقیتی و دستاوردی با کمترین هزینه نسبت به سایر بازیگران پیروز بدست آورد. این امر و رقابتی که با جنگ سرد شدت پیدا کرد امریکا را به عنوان بازیگری نظم ساز معرفی نمود که نقش تنظیم روابط و هدایت موضوعات به سمت منافع را در بحران های گوناگون بر عهده میگرفت. اوج کارکرد بازیگر جهانی بودن امریکا را می توان در بعد از فروپاشی شوروی دید.
اما امریکای سال 2023 تا چه حد با این کارکرد حل کنندگی مسائل توسط امریکا در جهت منافع اش تطبیق دارد؟

مسئله فلسطین، از دو جهت، با اهمیتتر است. در وهله نخست، ایالات متحده هزینه بسیاری در ابعاد مختلف برای حمایت همه جانبه از رژیم اسرائیل انجام داده است.

در وهله دوم، بهنظر میرسد، آنچه که پس از طوفان الأقصی رخ داد، نه یک رویداد واحد که نتیجه شکست پایدار ایالات متحده در به پایان رساندن موفقیت آمیز روند به اصطلاح صلح است. واشنگتن از زمان توافق اسلو، مدیریت آنچه روند صلح میخواند را در انحصار خود درآورده بود و تلاش‌های مختلف آن در طول سال‌ها در نهایت به جایی نرسید.

متن کامل یادداشت به زبان انگلیسی را در روزنامه TEHRAN TIMES  بخوانید:

TEHRAN TIMES