از انتخاب ترامپ خوشحال باشیم یا ناراحت؟

 دخالت کمتر آمریکا احتمالاً شوربختی کمتری هم برای مردم منطقه ازجمله کشور ما به ارمغان خواهد آورد.

با توجه به گمانه‌زنی‌های مطرح برای اعضای کابینه ترامپ، استفاده از نئوکان‌های تندرویی همچون گینگریچ و بولتون خبر خوشایندی برای ما نخواهد بود. گینگریچ چند ماه قبل در نشست سازمان مجاهدین خلق در پاریس حضور یافته بود. نشستی که به اعتقاد برخی از تحلیلگران برای پیاده‌سازی الگوی ناآرامی‌های سوریه در مورد ایران، با حمایت عربستان تدارک دیده‌شده بود. اگر این حلقه بتواند بر سیاست‌های خارجی ترامپ و میزان اهمیت توجه به خارج در ذهن رئیس‌جمهور جدید اثرگذار باشند، اوضاع برای ما سخت‌تر خواهد شد.

یقیناً، برای ترامپ مهم است که برای بار دوم هم انتخاب شود. از این منظر تقید به گفتمان فوق‌الذکر اهمیت می‌یابد. از سوی دیگر، رئیس‌جمهور آمریکا بودن و حس مدیریت امور دنیا نیز هر انسانی را می‌تواند تحت تأثیر قرار دهد خصوصاً اگر خدای‌ناکرده، پیش‌بینی تسلط نئوکان‌ها بر وزارت خارجه محقق گردد و اطرافیانی همچون گینگریچ و بولتون به کابینه راه یابند. بسته به اینکه نقطه تعادل این دونیرو در کجا واقع شود، اوضاع می‌تواند از وضع موجود بهتر یا بدتر شود.

هیلاری کلینتون اصلاً مواضع خوبی درباره ایران ندارد. حلقه پیرامونی و کابینه احتمالی وی (در صورت انتخاب) نیز وضعی بهتر از خودش نداشتند. یکی از علل کنار رفتن وی از وزارت خارجه در دور دوم اوباما را هم اختلاف مواضع ایشان با اوباما در خصوص ایران می‌دانند. ضمن اینکه، دخالت شدید و غلیظ در امور خاورمیانه و خصوصاً قضیه سوریه، از اولویت‌های اصلی سیاست خارجه کلینتون بود. خیلی‌ها که شانس بالایی برای انتخاب کلینتون قائل بودند، از هم‌اکنون سیاست ایجاد منطقه پروازممنوع در سوریه را قطعی می‌انگاشتند! درمجموع، انتخاب هیلاری کلینتون به‌جز بحث پایبندی بهتر به برجام نسبت به ترامپ (که برای دولت روحانی و طرفدارانش اهمیت دارد)، اوضاع را برای ایران بدتر از وضعیت موجود می‌کرد.

از مجموع نکات فوق برمی‌آید که با قطعیت نمی‌توان نسبت به انتخاب ترامپ اظهار خشنودی یا ناراحتی نمود. ممکن است سویه منفی این انتخاب محقق شده و در آینده از عدم انتخاب کلینتون حسرت بخوریم. هرچند که سرجمع، احتمال تحقق سویه مثبت بیشتر ارزیابی می‌شود. آنچه در حال حاضر مشخص است این است که با انتخاب ترامپ، جبهه ایران در قضیه سوریه تا مستقر شدن دولت جدید آمریکا و به تعادل رسیدن آن فرصت تنفس و بازآرایی یافته است. باید از این فرصت حسن استفاده را برد.